Oyunlar oynarken okuma-yazma öğrenmişim 4 yaşımda. Çok detay hatırlamıyorum ama bir oyuncak traktör ile yazdığım mektubu dedeme gönderdiğim bir sahne var hafızamda. O zamandan beri kitap defter takılırım. Lise yıllarımda çoğumuzun çeşitli sebeplerle düştüğü zaman kaybı çukuruna ben de düştüm. O yıllarda kaybettiğim 3 sene hariç boş geçirdiğim bir günüm yoktur. Ancak bu övünülecek bir şey değil; bu bir hastalık!
“Hiç bir gün boş geçmemeli! Her gün bir şey öğrenmeliyim!” marşı, siz söylemeye devam ettikçe vücut buluyor. Kucağınızda yaşayan küçük bir yaratığa dönüşüyor. Zor bir günün ardından eve gelip ayaklarınızı uzattığınızda kulağınıza fısıldıyor: Yatıyorsun müdür! Beni de aldır yanına.. Senin iş iyiymiş valla! Tıhı tıhı tıhhh…
Hemen ayaklarınızı toplayıp telefonu elinize alıyorsunuz. Aldığınız notları inceleyip düşünmeye başlıyorsunuz: Şimdi hangi eksiğimi tamamlasam?
Oysa ki üretken olabildiğimiz verimli günler geçirebilmemiz için yeterince dinlenmemiz ve rahatlamamız gerekiyor.
Eğer siz de kucağınızda böyle bir yaratık taşıyorsanız ondan kurtulmanın bir yolunu bulun. Benimkinin adı Bosco idi ve doktora eğitimim sırasında iyice palazlanmıştı. Arada hala fısıldıyor kulağıma ama hemen vuruyorum kafasına.
Var mı sizin kucağınızda da bir Bosco? Nasıl bir şey? Neye benziyor?
Hocam harikasın yaa. Ben de sanırım her günümü ve saniyemi bir şeyler ile doldurmaya çalışan biriyim. Daha fazla akademik ürün ortaya çıkarmaya özgün değerle ortaya çıkarmaya çalışıyorum. Ama bu yolda önce yeni yerler keşfetmeyi kısıtladım eş zamanlı olarak normal kitap okumayı da bıraktım. 11 ay önce bir kızım oldu ve biraz bu iştahım törpülendi. Eşim ve kızım şehirdışında ailesinin yanına gider gitmez kendimi yine eski tempoya verdim. Çalışırken de “ohh be ne çok iş birikmiş sonunda onlara zaman ayırıyorum” diyorum. Ben de Bosco yok hocam. İstiyormuyum? odan da emin değilim.
Boscodan ne çıkacak diye bu yazıyı sabırla beklemiştim ve beklediğime değdi resmen tişikkirlir Hakan hocam müthiş bir yazı daha